Σε αυτή την πρώτη δόση μιας νέας σειράς, ο Iain Davis και η Whitney Webb εξερευνούν πώς οι πολιτικές «βιώσιμης ανάπτυξης» των Ηνωμένων Εθνών, οι SDGs, δεν προωθούν τη «βιωσιμότητα» όπως την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι και αντίθετα χρησιμοποιούν τον ίδιο ιμπεριαλισμό χρέους που χρησιμοποιείται εδώ και καιρό από τους Άγγλους. -Η Αμερικανική Αυτοκρατορία να παγιδεύσει τα έθνη σε ένα νέο, εξίσου ληστρικό σύστημα παγκόσμιας χρηματοοικονομικής διακυβέρνησης.
Η Ατζέντα του 2030 του ΟΗΕ για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη παρουσιάζεται ως «κοινό σχέδιο για την ειρήνη και την ευημερία για τους ανθρώπους και τον πλανήτη, τώρα και στο μέλλον». Στο επίκεντρο αυτής της ατζέντας βρίσκονται οι 17 Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης ή SDG.
Πολλοί από αυτούς τους στόχους θεωρητικά ακούγονται ωραίοι και δίνουν μια εικόνα μιας αναδυόμενης παγκόσμιας ουτοπίας – όπως η απουσία φτώχειας, η έλλειψη παγκόσμιας πείνας και η μειωμένη ανισότητα. Ωστόσο, όπως συμβαίνει με τόσα πολλά, η πραγματικότητα πίσω από τους περισσότερους –αν όχι όλους– τους ΣΒΑ είναι πολιτικές καλυμμένες με τη γλώσσα της ουτοπίας που –στην πράξη– θα ωφελήσουν μόνο την οικονομική ελίτ και θα εδραιώσουν τη δύναμή τους.
Αυτό μπορεί να φανεί ξεκάθαρα στα ψιλά γράμματα των ΣΒΑ, καθώς δίνεται μεγάλη έμφαση στο χρέος και στον εγκλωβισμό των εθνικών κρατών (ιδίως των αναπτυσσόμενων κρατών) στο χρέος ως μέσο επιβολής της υιοθέτησης πολιτικών που σχετίζονται με τους ΣΒΑ. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι πολλές από τις κινητήριες δυνάμεις πίσω από τις πολιτικές που σχετίζονται με τους SDG, στον ΟΗΕ και αλλού, είναι τραπεζίτες καριέρας . Πρώην στελέχη μερικών από τα πιο επιθετικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στην ιστορία του κόσμου, από την Goldman Sachs έως την Bank of America έως την Deutsche Bank, συγκαταλέγονται στους κορυφαίους υποστηρικτές και προγραμματιστές πολιτικών που σχετίζονται με τους SDG.
Είναι πραγματικά ευθυγραμμισμένα τα συμφέροντά τους με την «αειφόρο ανάπτυξη» και τη βελτίωση της κατάστασης του κόσμου για τους κανονικούς ανθρώπους, όπως ισχυρίζονται τώρα; Ή μήπως τα συμφέροντά τους βρίσκονται εκεί που ήταν πάντα, σε ένα οικονομικό μοντέλο με γνώμονα το κέρδος που βασίζεται στη σκλαβιά του χρέους και στην καθαρή κλοπή;
Σε αυτήν τη σειρά διερεύνησης Unlimited Hangout , θα διερευνήσουμε αυτά τα ερωτήματα και θα ανακρίνουμε – όχι μόνο τις δομές εξουσίας πίσω από τους SDGs και τις σχετικές πολιτικές – αλλά και τις πρακτικές επιπτώσεις τους.
Σε αυτήν την πρώτη δόση, θα διερευνήσουμε τι στηρίζει στην πραγματικότητα την πλειονότητα της Ατζέντας 2030 και των ΣΒΑ, διατυπώνοντας την ανθισμένη γλώσσα για να δώσουμε την πλήρη εικόνα του τι σημαίνει η εφαρμογή αυτών των πολιτικών για τον μέσο άνθρωπο. Οι επόμενες δόσεις θα επικεντρωθούν σε περιπτωσιολογικές μελέτες με βάση συγκεκριμένους ΣΒΑ και τις επιπτώσεις τους ανά τομέα.
Συνολικά, αυτή η σειρά θα προσφέρει μια βασισμένη σε γεγονότα και αντικειμενική ματιά στο πώς το κίνητρο πίσω από τους SDGs και την Ατζέντα 2030 είναι η ανακατασκευή του ίδιου οικονομικού ιμπεριαλισμού που χρησιμοποιούσε η Αγγλοαμερικανική Αυτοκρατορία στη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή για τους σκοπούς του ερχόμενη «πολυπολική παγκόσμια τάξη» και προσπάθειες για την υιοθέτηση ενός παγκόσμιου νεοφεουδαρχικού μοντέλου, ίσως καλύτερα να συνοψιστεί ως μοντέλο για «βιώσιμη δουλεία».