Αυτό ολοκληρώνει μια διαδικασία που ξεκίνησε το 1972 με το Σχέδιο Νομισματικής Ενοποίησης Werner και το Τριμερές του 1975, με στόχο να "αδειάσουν" τις δυτικές δημοκρατίες, εν όψει της απώλειας του ρόλου των δυτικών εργατικών κινημάτων, εκείνη την εποχή στην κεφαλή των κοινωνικών, οικονομικών και ακόμη. δημοκρατικά αιτήματα.
Ήρθαν η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη και η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ακρογωνιαίος λίθος της οποίας είναι η σταθερότητα των τιμών και η μεταβίβαση της κυριαρχίας, με επιθυμητό αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας, τον "επαγγελματικό" εφεδρικό στρατό, τους συστρατευμένους για μεγαλύτερο κέρδος κολοσσούς, την επισφάλεια των εργασιακών σχέσεων και τον αποπληθωρισμό των μισθών, εν όψει ανάκαμψης στην εταιρική κερδοφορία.
Το άδειασμα των δημοκρατιών ολοκληρώθηκε μέσω του «κοινοτικού οικονομικού σχεδιασμού» που βρήκε, μαζί με εμας και τους Ιταλούς, με το σχέδιο Def και τον Δημοσιονομικό Νόμο, έναν προγραμματισμό με στόχο την ιδιωτικοποίηση του κράτους και των οικονομικών μέσων, σύμφωνα με την αρχή «Περισσότερο Κράτος για την αγορά».
Όλα τα ιστορικά δημόσια ινστιτούτα της ιταλικής δημοκρατικής ιστορίας κατεστάλησαν ή μειώθηκαν, όπως και στην Ελλάδα. Ο μοχλός της οικονομικής διοίκησης πέρασε στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη, ενώ το θέατρο της Δεύτερης Δημοκρατίας, με καυγάδες "κομματικών εταίρων", κάλυψε το άδειασμα των δημοκρατικών θεσμών.
Τώρα, με τη θέση που πήρε ο Φον ντερ Λάιεν, η οποία προφανώς αναμένει ηπειρωτικές διαδηλώσεις, ήρθε η ώρα της καταστολής, για να «υπερασπιστούμε τη δημοκρατία», θα μας πουν την πλουτοκρατική δημοκρατία, με την πραγματική έννοια του όρου.